Ключевые слова
Аннотация
Eron Islom Respublikasi siyosatda o‘ziga xos jihatlarga ega. Shulardan eng muhimi – ‘‘milliy manfaat va xavfsizlik’’ning islomiy mafkurasi bilan o‘zaro nisbatini aniqlash masalasidir. Ushbu masalani o‘rganishda Oliy Rahbar – Imom Xomeyniy qarashlari markaziy rol o‘ynaydi. Tashqi siyosatda ideologik asoslar, milliy xavfsizlik va milliy manfaatlar tahlil qilinadi. Xomeyniy idealizm va realistizmni o‘zida uyg‘unlashtirgan yetakchi sifatida milliy manfaatlar va milliy xavfsizlikni zaruriy yo‘nalish sifatida qabul qilgan, biroq ularni sof dunyoviy yondashuv doirasida emas, balki islomiy mafkura mezonlari asosida talqin qilgan.
Uning qarashlarida islomiy ideologiya milliy manfaatlar va milliy xavfsizlikdan ustun turuvchi, siyosiy islomning ajralmas markaziy tarkibiy qismi sifatida namoyon bo‘ladi.
Xomeyniy yondashuvi tashqi siyosatda ideologiyaning hukmronligi hamda realizmni uyg‘unlashtirishni ifodalaydi. Bu yondashuv inqilobdan keyingi Eronni xalqaro siyosatda oqilona harakat qiluvchi kuch sifatida namoyon etadi.
Библиографические ссылки
، روحالله (۱۳۸۶). چارچوبی تحلیلی برای بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: نشر نی.
سیفزاده، سید حسین (۱۳۸۲). مبانی و مدلهای تصمیمگیری در سیاست خارجی. تهران: مرکز چاپ و انتشارات وزارت امور خارجه.
شیخالاسلامی، محمدحسن و فاطمیصدر، امیر (۱۳۹۲). «دیپلماسی عمومی جمهوری اسلامی ایران در لبنان». فصلنامه پژوهشهای جهان اسلام، سال سوم، شماره ۴، صص ۴۹–۷۴.
غرایاقزندی، داوود (۱۳۹۴). «اسلام و روابط بینالملل: رویکرد هستیشناختی». فصلنامه پژوهشهای جهان اسلام، سال پنجم، شماره ۴، صص ۱۱۳–۱۳۶.
مطهری، مرتضی (۱۳۷۷). انسان و ایمان. تهران: انتشارات صدرا.
مطهری، مرتضی (۱۳۷۷). آشنایی با قرآن. تهران: انتشارات صدرا.
نظری، علیاشرف و قنبری، لقمان (۱۳۹۳). «شکافهای فرهنگی و منازعات ایدئولوژیک در کشورهای عرب خاورمیانه با تأکید بر تحولات سیاسی ۲۰۱۰–۲۰۱۴».
کاظمی، حسین (۱۳۹۰). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران: مبانی و اصول. تهران: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی.
بشیریه، حسین (۱۳۸۰). قدرت، مشروعیت و ایدئولوژی در جمهوری اسلامی. تهران: نشر نی.
موسوی، محمدرضا (۱۳۹۵). «چالشهای امنیتی ایران در خاورمیانه پس از بهار عربی». فصلنامه مطالعات راهبردی. سال نوزدهم، شماره ۲، صص ۸۹–۱۲۰.
خوشچهره، جلالالدین (۱۳۸۷). ژئوپلیتیک شیعه و سیاست خارجی ایران. قم: بوستان کتاب.
افتخاری، اصغر (۱۳۹۲). سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در پرتو نظریههای روابط بینالملل. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی.
متقی، ابراهیم (۱۳۸۹). «سیاست خارجی ایران و مفهوم موازنه تهدید». فصلنامه سیاست خارجی. سال بیست و چهارم، شماره ۱، صص ۲۵–۵۸.
سجادپور، سید رسول (۱۳۷۸). اصول و مبانی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: مرکز تحقیقات استراتژیک.
ذاکریان، نصرالله (۱۳۹۱). امنیت ملی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران. تهران: نشر قومس.
Berger, M. (2010), Realign and Islamic in Contemporary International Relations, Clingendeal Diplomacy Papers, Netherlands Institute of International Relations, , No. 27, pp. 1-38.
Halliday, F. (2005), the Middle East in International Relations; Power, Politics and Ideology, Cambridge: Cambridge University Press.
Hunter, S.T. (2010), Iran's Foreign Policy in the post-Soviet era, Santa Barbara: Praeger.
Mannheim, K. (1971), the Ideology and Sociological Interpretation of Intellectual Phenomena, New York: Oxford University.
Murray, W. (1999), the Making of Strategy: Rulers, States and War, Cambridge: Cambridge University Press.
Payne, R.J. (1995), The Clash with Distance Cultures, New York: State University Press.
Rakel, E.P. (2007), ‘‘Iranian Foreign Policy since the Iranian Islamic Revolution: 1979- 2006’’, PGT6: pp.158-189.